Parijs…
versiert hard
Minacht
zoals enkel oude dames dat kunnen
Is omfloerst
Praat je naar de mond
Wervelt
Raakt je in de ruggewervels
Steekt
Danst in de straten haar lichtjes
Stoomt energiek
Is ongenietbaar
En ongenaakbaar hautain
Laat Shanghai ver achter zich
Flirt zich te pletter
Kan veinzen dat ze wit is
En toch haar zwartheid niet verstoppen
Achter elke straathoek
moet ze immers neon prijsgeven
Is het ijsklontje op de wonde
onaardig grijzend met het kaasmes in aanslag
De spanning van haat en liefde is te snijden.
Madamme, laat me ademen in mijn vrouw-zijn,
Laat mijn boezem opzwellen onder de platanen
Laat die haren trillen en billen wapperen op de fiets
Laat me onspannen achterover leunen met een aperitief in de hand,
Want ik heb waarlijk zin om je echt te zien…
