zondag 11 december 2011

pennekras


De zachte o geurt in het bladerdek
brandend op de tong
chocolade noisette
of toevalsspoor in grafiet

Lokken temmen weerbarst

woensdag 7 september 2011

Ode eau désir

Met kloppend hart schreed ze naar zee
Onderweg verloor ze haar tenen in het te zilte zand
Haar blik kon zich niet onttrekken aan het water
en wimperde overweldigd door de wind

Witkolvende golven brandden op haar hals
Aders trokken zich sidderend terug in hun schelp

Haar mond opende en sloot zich plompverloren
-telkens weer-
en verborg zich achter lippen als rotsen

Zonlicht liep via haar haren 
langs nek over de ruggegraat,
stralend langs een bil en
twijfelend over de haartjes van het been naar de enkel
en brak haar gedachten met een scherpe rilling
Ze sloeg haar blik neer;
zuchtte onhoorbaar

Als een zeeschelp ruisde en suisde de verwarring in haar oren
Niets liever
Controle verloren zochten onhandige handen houvast bij elkaar

Pas toen het weke water haar tenen teruggaf
Gooide ze zich voluit in de golven
En liet zich drijven, blik op de heldere hemel
En haar onderbroek vol zand



maandag 8 augustus 2011

Lange tekst over mijn groottante.


Graag wil ik met jullie een paar kleine verhalen delen over tante Nathalie: helemaal vanuit mijn blik. Vroeger gingen we steeds op bezoek bij ‘de tantes’,
tante Cil en tante Talie. Dan huppelde ik mijn jas aan en sprong ik blij de auto in voor een lange rit naar de schapen en een magische ontdekkingsplek.

Even terug naar jou: je ging geruisloos heen… stil als een slapend kind… of misschien zei je nog enkele namen en woorden op t einde. Dat weet ik niet. Ik vermoed dat het goed was zo en dat de tijd gekomen was. Ik ken je al mijn leven lang. En toch kende ik je niet zo goed: ik weet niet wat je dacht, wie je liefdes waren en wat je passioneerde, of triest maakte.  Bij een grote opkuis, vonden we deze tekst op een papiertje:
"degenen die ik liefheb, heb ik verlaten,
om degenen die ik lief had terug te vinden."

donderdag 3 maart 2011

Uit het winterhol

Het broeit… Leeg wandelt en staart naar de grijze stenen
een smaak van staal in de mond
De vale glazige ogen verraden weinig.

De straal slaat haar eerste kleursels uit
Leeg ziet plots een enorme kloof gapen
tussen hem en haar
Want de winterknol is uitgehold…
Bedolven onder de slaap die enkel gehoorzaamheid verdraagt.

donderdag 27 januari 2011

vuurvluchtig


Wat vind ik dat toch steeds leuk:
praten met je

en ook ben ik erg gehecht
geraakt
aan die dosis glim