Bij aankomst was het eerste halfuur op senegalese bodem in het piepkleine luchthaventje redelijk typerend, er eentje van wachten aan de paspoortcontrole... Het kon me dat helemaal niet deren, maar verschillende mensen hun haren waren gekruld van ongeduld.
Eigenlijk wil ik geen typering gebruiken... het spijt me als ik er in verval, maar het is normaal dat je altijd toetst aan datgene wat je op voorhand verwachtte of je inbeeldde.
Het concept Afrikaanse tijd is trouwens een heerlijk feit, omdat je autonoom beslist over je tijd en er zelfs niet over hoeft te beslissen als je daar geen zin in hebt. Naast tijd nemen, kan je ook een beetje, rusten, wachten, je vervelen, je kiest maar... Zoals je merkt, bevalt me dit wel. Het is niet moeilijk om te ontspannen in dit paradijs van tijd ;-) (veel tijd is niet steeds een evidentie)
Hier volgt een klein beeld, een afdruk van mijn indrukken hier: ik ben deze ochtend vroeg met Mor, de senegalese man van mijn vriendin vis gaan kopen, rechtstreeks waar de boten aankomen.
Een heel avontuur door de drukte van wel honderd mensen in alle maten, soorten en gewichten (lees zwaar-) op het strand...
daartussen manoevreren zich tientallen houten karren getrokken door een paard, zwoegend in het zand.
ook moet je opletten voor mensen met lekkende bakken vol vis op hun hoofd balancerend die je omverlopen, terwijl je langzaam aan naar vis begint te ruiken.
De zee was wild vandaag en daardoor was het moment waarop één van de boten aankomt een extra belevenis. Stel je voor dat tien mensen het wilde water in rennen, de boot zijdelings aan komt gevaren -misschien is gestuwd hier het correctere woord- en iedereen als mieren (van de zee) haastig en door elkaar de vissen aan land brengt en de boot weer de zee in drijft. Onafgebroken landen de boten 'les pirogues' om zo snel mogelijk weer de vele vissen op te jagen.
Deze eerste dagen ben ik wandelend, telkens met Mor, al een hoop dingen tegengekomen. Mensen kijken... en kinderen steken hun hand uit, zodat je ze schudt. Ik kijk ook veel, maar door mijn stilte en terughoudendheid houden ze zich afwachtend. En diegenen aan wie ik word voorgesteld, spreken me aan maar houden zich in als ze merken ik geen Wolof praat en hun Frans (nog) niet goed versta. Ik denk dat dat een uitstekende bescherming is tegen opdringerigheid, doen alsof je ze niet verstaat. Voor diegenen die het vreemd vinden dat ik dit vertel, ik heb geen zin in een reis vol opdringerige mensen, want dat staat haaks op ontspannen. Daarenboven staat Senegal garant voor een constant aanspreken, voornamelijk om dingen te verkopen, en dat geldt nog meer als je als vrouw alleen op stap bent.
De komende dagen gaan Charlotte en ik ontspannen op een tropisch plekje dat zweeft in een gaudi-achtige en artistieke sfeer... Sounds nice! Later meer lekkers :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten