pennekras

De zachte o geurt in het bladerdek

brandend op de tong

chocolade noisette

of toevalsspoor in grafiet

Lokken temmen weerbarst

Ode eau désir

Met kloppend hart schreed ze naar zee
Onderweg verloor ze haar tenen in het te zilte zand
Haar blik kon zich niet onttrekken aan het water
en wimperde overweldigd door de wind

Witkolvende golven brandden op haar hals

Aders trokken zich sidderend terug in hun schelp

Haar mond opende en sloot zich plompverloren

-telkens weer-

en verborg zich achter lippen als rotsen

Zonlicht liep via haar haren 

langs nek over de ruggegraat,

stralend langs een bil en

twijfelend over de haartjes van het been naar de enkel

en brak haar gedachten met een scherpe rilling

Ze sloeg haar blik neer;

zuchtte onhoorbaar

Als een zeeschelp ruisde en suisde de verwarring in haar oren

Niets liever

Controle verloren zochten onhandige handen houvast bij elkaar

Pas toen het weke water haar tenen teruggaf

Gooide ze zich voluit in de golven

En liet zich drijven, blik op de heldere hemel

En haar onderbroek vol zand

Lange tekst over mijn groottante.

Graag wil ik met jullie een paar kleine verhalen delen over tante Nathalie: helemaal vanuit mijn blik. Vroeger gingen we steeds op bezoek bij ‘de tantes’,

tante Cil en tante Talie. Dan huppelde ik mijn jas aan en sprong ik blij de auto in voor een lange rit naar de schapen en een magische ontdekkingsplek.

Even terug naar jou: je ging geruisloos heen… stil als een slapend kind… of misschien zei je nog enkele namen en woorden op t einde. Dat weet ik niet. Ik vermoed dat het goed was zo en dat de tijd gekomen was. Ik ken je al mijn leven lang. En toch kende ik je niet zo goed: ik weet niet wat je dacht, wie je liefdes waren en wat je passioneerde, of triest maakte.  Bij een grote opkuis, vonden we deze tekst op een papiertje:

"degenen die ik liefheb, heb ik verlaten,

om degenen die ik lief had terug te vinden."

Uit het winterhol

Het broeit… Leeg wandelt en staart naar de grijze stenen

een smaak van staal in de mond

De vale glazige ogen verraden weinig.

De straal slaat haar eerste kleursels uit

Leeg ziet plots een enorme kloof gapen

tussen hem en haar

Want de winterknol is uitgehold…

Bedolven onder de slaap die enkel gehoorzaamheid verdraagt.

vuurvluchtig

Wat vind ik dat toch steeds leuk:
praten met je

en ook ben ik erg gehecht
geraakt
aan die dosis glim