Fée
(Dit half jaar wordt het wel met accent geschreven)
(Fé betekent hier ook wel Absynthe; niet dat ik enige relatie heb met dit drankje. Het smaakt naar Anijs, merkte ik in Valladolid en je wordt er een beetje anders dronken van, vooral ook sneller)
Als je me vraagt waarom ik opnieuw aan een avontuur begin en hoe ik het doe
, zal ik je antwoorden dat ik er met een klein hart aan begin. De wil is echter te groot om mijn vrees te laten winnen. Ik zoek het doorbreken van mijn referentiekader, van patronen, gewoontes… En dat is net iets gemakkelijker in een andere omgeving. Zeer gemakkelijk kan je er andere brillen opzetten en jezelf in essentie zien. Je leert creatief zijn en gelukkig worden van kleine dingen.
Achter de moedige stap staan enkele dagen van onbehagen en onrust, die horen erbij. Ook voorzie ik een drama-moment en voor de rest veel glimlachjes om de onbegrijpelijke dingen.
Veranderen van omgeving betekent immers plots gehandicapt zijn: in taal maar vooral ook in je kennis. Je weet plots niet meer hoe de wereld draait. (Dit is pas echt een onderdompeling in de wereld van mijn doelgroep. Eén land verder voel je een enorm verschil in denken en handelen, laat staan…)
Enkele voorbeelden van verschillen tussen de buurlanden: als je een gsm-nummer wil, wat op zich een eenvoudige opdracht lijkt en dan zeker in een gedigitaliseerde wereld, dan blijkt dat niet van de poes. En spinnen de verhalen zich verder en verder er rond. Je vindt de winkel plots niet meer nadat je toch uiteindelijk wat advies hebt gezocht om het tarievenschema te doorzien. Elke wijk en straat is hier ook zo groot. Je kan in Frankrijk niet weten hoeveel het is voor een minuut, want ze hoeven de tarieven niet te etaleren. Ze gooien met massa’s cadeauberichten en belminuten, maar bellen is uiteindelijk toch ontzettend duur. Nadat ik doorheb welke het beste is, koop ik de kaart met een groot gevoel van opluchting.
Eén dag later gaat het verhaal verder, want ik krijg de boodschap dat ik me moet registreren van de Franse overheid en dat kan niet digitaal, dus weer op zoek naar de juiste shop. En weer een beetje uitgelachen worden om mijn Frans. Eigenlijk is mijn talenkennis redelijk, maar ik schijn telkens het verkeerde te vragen. Ofwel is het gewoon een gemakkelijke muur om weinig te hoeven doen. Want ik merkte reeds: vraag nooit of iets mogelijk is dat ze iets doen; doen ze toch liever niet… Na een babbel lukt het toch… om meer salade op je bord te krijgen bijvoorbeeld.
Die babbel lukt de eerste dagen niet en is dus een stevige tweede barrière. Er zijn enkele standaardzinnen voor en nadat je besteld… liever te beleefd dan te weinig,vertelde een parijse vriendin me vandaag. Ik versta de mensen redelijk, zij mij minder. Want in gsm-terminologie simkaart is niet ‘carte’ maar ‘puce’ want ‘carte’ is een soort oplaadbedrag enzoverder.
Ook merk ik een zacht verschil in mezelf, want ondanks de Neus loop ik verloren. Ik volg graag mijn gevoel, het brengt je op verrassende plekken. Ik noem het de neus, die intuïtieve oriëntatie. Het betekent bijvoorbeeld zonder kaart in de richting van je bestemming wandelen. De neus is een kunst die enkel in ontspannen houding werkt. Nu wandel ik vaak de verkeerde kant uit , alhoewel ik het vaak net nog checkte aan de openbare toilet –de zelfreinigende cabine-, die je vaak bij Metro’s vindt. Mijn intuïtie en oriëntatie werken nog niet goed, waarschijnlijk door de vele nieuwe indrukken en dingen die ik wil onthouden.
En zo ben je al snel enkele dagen verder… met het regelen van enkele ‘eenvoudige’ dingen. Eenvoud is een erg relatief begrip, onthoud dat goed. Essentie is wel eenvoudig, maar verstopt zich soms goed en daarom vindt men haar complex.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten